بهرام بیضایی در روز تولد ٧٦سالگی استاد آواز ایران؛ یادداشتی را منتشر کرد. این چند سطرِ سرگردان نوشته‌ نوروز ٩٥ خورشیدى است که عکسِ استاد را دیدم رنجور و سرتراشیده: روزِ غم باز به نوروز اُفتاد/ دشمنِ عشق چُو پیروز اُفتاد!/سوگ در سور زد و رنج به غنج/ بانگِ سُرنا زِ دک و پوز اُفتاد!/ساز بر سیم شکست‌اش مضراب / زخمه در دستِ زرْاندوز اُفتاد!/ آن که آوازه ى آوازش بود/ از چه آوازِ دلْ افروز اُفتاد!/ پوست کندند بخیلان از دفّ/ تا جهان در کفِ پُفیوز اُفتاد!/ تار بین غمْ زده و کاسه به دست/ تا که شیپور سرِ غوز اُفتاد!/ مى‌زند بر سر خُود سنج به درد/ دُهُل از تاختن و توز اُفتاد!/چنگِ گیسو زده فریاد آمد/ اشکِ آتش لبِ شب سوز اُفتاد!/ از کمانچه به جُز از آه مبین/ چون به گیتى کلک و دوز اُفتاد!/ ناىِ ششْ بند شدش بند از بند/ جشنِ هر روزه‌ى چلغوز اُفتاد!/ چهچهِ دوست در آتش زد و عشق/ در دلِ هر هنرآموز اُفتاد!